Podróż zamiast ucieczki

 Rebecca Makkai, Nie ma przed czym uciekać, 2025

Rzadko czytuję literaturę amerykańską. Ale przy książce Rebeccy Makkai całkiem dobrze się bawiłam. Jest to historia bibliotekarki Lucy i dziesięcioletniego mola książkowego Iana. Oboje wydają się samotni i trochę pogubieni. Wspólna pasja do książek, pomaga im się zaprzyjaźnić. Wyruszają razem w podróż, która może na początku miała być ucieczką, a ostatecznie okazała się życiową przygodą dla obojga. Nigdy jeszcze nie podróżowałam po Ameryce, nawet za sprawą literatury, dlatego również dla mnie było to ciekawe i pełne różnych emocji przeżycie.

Teraz contra wtedy

 Marta Hermanowicz, Koniec, 2025

Potrzebowałam trochę czasu, aby otrząsnąć się po tej książce zanim o niej napiszę. Wywołała we mnie różnego rodzaju emocje i pozostawiła po sobie dużo refleksji. Opowiada o podwójnym życiu kilkutelniej dziewczynki, która nocami śni wojenne przeżycia swojej babci. Historia ta jest napisana tak sugestywnie, że czasami zacierała mi się granica między tymi dwoma światami. Nie wiedziałam momentami czy dziewczynka jest już sobą, czy jest jeszcze babcią w swoich snach. Trauma powracająca w kolejnych pokoleniach to bardzo ciekawe zjawisko. Autorce udało się dotrzeć tą książką w moje najczulsze struny emocji.

Krok przed niebem

 Sanaka Hiiragi, Fotograf utraconych wspomnień, 2023

Ach jak lekko i przyjemnie płynęło mi się po tej opowieści. To idealna książka na długie jesienne wieczory, kiedy można ze spokojem poddać się refleksji i z góry spojrzeć sobie na swoje życie. Całość składa się z trzech opowiadań, a każde z nich skupia się na innej osobie. Do studio fotograficznego zostają przynoszone transporty zdjęć z całego życia konkretnych osób. Kiedy pojawiają się owe osoby, muszą zmierzyć się z informacją, że właśnie umarły. W celu podsumowania przed przejściem do nieba, mają zadanie, aby wybrać po jednym zdjęciu z każdego roku jaki przeżyły.

Płynące opowieści

Andrzej Stasiuk, Rzeka dzieciństwa, 2024 

Mimo że proza drogi to nie jest mój ulubiony gatunek, z każdą nową książką Andrzej Stasiuk w magiczny sposób przyciąga mnie do siebie i każe czytać. Mam wrażenie, że wielokrotnie byłam z nim już nad Bugiem, siedziałam na brzegu rzeki i słuchałam tych opowieści. Auto znowu wybiera się na Wschód i wspomina dawne czasy. Ożywia na stronach swojej książki dziadków i mieszkańców pobliskich miejscowości.

Skarby w ziemi

 Kora Tea Kowalska, Patrz pod nogi. O zbieraniu rzeczy, 2024

Przeczytałam tę książkę z wielkim zaciekawieniem już od pierwszych stron. Uwielbiam bowiem, kiedy pasjonaci swojego zawodu o nim opowiadają. Autorka jest archeolożką, która wykopuje z ziemi właściwie już od dziecka różne rzeczy, a potem przypatruje się im, opisuje je i stara się zbadać ich historię. Głównym miejscem opisanych skarbów znalezionych w ziemi jest Gdańsk. Mieszkam blisko i historia tego miasta od dawna mnie fascynuje, pierwszy raz jednak mogłam dzięki tej książce przypatrzeć się przeszłości okolicy z perspektywy tego, co można znaleźć pod ziemią.

Zagubieni w życiu

 Jakub Małecki, Obiekty głębokiego nieba, 2025

Najnowsza książka Jakuba Małeckiego wstrząsa i zasmuca tak jak prawie wszystkie jego powieści. Podpatrujemy małżeństwo Igi i Janka oraz samotne życie ojca Janka, czyli Pawła. Miejscami są to bardzo intymne momenty, takie, w których nikt nie lubi, gdy się go podpatruje. Pomagają jednak lepiej zrozumieć łączące ich relacje, charaktery, uczucia i emocje. To bez wątpienia bardzo ważne w książkach Małeckiego.

Albumowe opowieści

 Monika Helfer, Hałastra, 2020 (org. Die Bagage)

Monika Helfer, Tatuś, 2021 ( org. Vati)

Bardzo się cieszę, że mogłam poznać twórczość austriackiej autorki, która w niezwykły sposób bierze na warsztat rodzinne historie i opowiada je z różnych perspektyw. "Hałastra" to opowieść o życiu dziadków pisarki i ich siedmiorga dzieci. Są mieszkańcami górskiej wioski w drugiej połowie XX wieku. Kolejna część "Tatuś" skupia się na ojcu pisarki w czasach jego młodości. Jest jeszcze dalsza część historii w książce o jednym z braci. To "Lwie serce" (org. Löwenherz). 

Ulotne na zawsze

 Urszula Kozioł, Momenty, 2025

MIJANKA 

Ty pójdziesz górą

Ja spodem

Ty pójdziesz wyżej

Ja niżej

Ty pójdziesz dalej

Ja bliżej

Ten mały tom wierszy Urszuli Kozioł mnie wzruszył. To bardzo dobrze, bo poezja powinna wywoływać emocje. Czytając te wiersze niestety, nie mogłam zapomnieć, że pisze je starsza osoba, stanowią swego rodzaju pożegnanie. Zastanawiam się, co by było, gdyby czytać je z innej perspektywy. 

Uwięzieni w szpitalu

 Paweł J. Sochacki, Dusze niczyje, 2024

"... bez świadków prawda nie istnieje"

Zawsze chętnie poznaję nowych pisarzy. "Dusze niczyje" to powieściowy debiut Pawła Sochackiego, który bardzo mnie poruszył. Opowiada o wydarzeniach, jakie miały miejsce podczas II wojny światowej w zakładzie psychiatrycznym w Obrawalde (dzisiejsze Obrzyce). Kiedyś były to tereny Niemiec, w okolicach Poznania. Książka składa się z bardzo trudnych emocjonalnie scen. Chociaż fikcja miesza się z prawdziwymi wydarzeniami, podczas czytania cały czas kołatała mi w głowie myśl: to wydarzało się naprawdę.