Joanna Bator, Ucieczka niedźwiedzicy, 2022
"W ostatnich latach oboje cierpieliśmy na szczególny rodzaj głuchoty, który sprawiał, że nasze umysły zamykały się tylko na to, co mówiło to drugie".(s.73)
Bardzo urzekły mnie opowiadania Joanny Bator o znikaniu. Chciałam spędzić z nimi jak najwięcej czasu. To proza która jednocześnie zachwyca swoim stylem i zaskakuje zwrotami akcji. Każdy z szesnastu tekstów stanowi zamkniętą całość, jednak podświadomie podczas czytania kolejnych, zaczęłam szukać powiązań. Uważny czytelnik odnajdzie tropy aby na końcu złożyć w swojej głowie sieć utkaną z prozy. Porozrzucane elementy zaczną do siebie pasować niczym puzzle. Bardzo lubię takie literackie zabawy.
Styl autorki jak zwykle sięga wysoko. To psychologiczne rozdrabnianie ludzkich traum. Mniejsze czy większe, każdy jakieś w sobie nosi. Przyglądałam się scharakteryzowanym w książce bohaterom i coraz lepiej zaczynałam rozumieć powody ich znikania, bo właśnie wokół tego zjawiska koncentrują się wydarzenia. Teraz myślę, że każdemu z nas przydałoby się czasami zniknąć i spróbować odnaleźć się na nowo. Proza Bator nasuwa refleksje. Każde z tych opowiadań nosiłam w sobie przez kilka dni. Będę jeszcze do nich wracać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz