Opowieści z życia

 Szczepan Twardoch, Ballada o pewnej panience, 2017

"Śmieję się z tego rewelacyjnego żartu, po czym umieram. Raz dwa, krew rozlewa się po mózgu. Kolega myśli, że mam zjazd po koksie, albo nic nie myśli, bo znudzony gapi się na wilgotne paniewsadzające sobie tam i ówdzie różne rzeczy, a mnie cieknie ślina z ust. Pstryk, pękła tętnica, już mnie nie ma. Byłem, a już mnie nie ma." (Moje życie z kim)

Nie ma roku bez Twardocha w moim czytelniczym życiu. W kolejce czeka już najnowsza książka "Pokora" ale tymczasem korzystając z zimowego urlopu doczytałam jego zbiór opowiadań. Jedenaście krótkich tekstów przeniosło mnie do innego świata. Nie wiem dlaczego ten autor zawsze kojarzy mi się z męską prozą. 

Lubię styl Szczepana Twardocha. Jego proza jest tajemnicza, zabawna i ironiczna. W krótkiej formie opowiadań poznałam nowe oblicze autora. Udowadnia, że całkiem dobrze potrafi również portretować kobiety. Stawia je w centrum swojej opowieści, pozwala być narratorką i główną bohaterką a jednej z nich poświęcił nawet tytuł. 

Jedenaście opowiadań w tym zbiorze to różnorodna mieszanka tematów i form. Po przeczytaniu miałam trochę wrażenie, jakby pisarz szukał własnego stylu, eksperymentował i odkrywał nowe obszary swojego talentu pisarskiego. Funduje tym samym ciekawą podróż wielbicielom twardochowej prozy. Jego powieści przewyższają wybitnością te krótkie opowiadania, ale nie jest to bynajmniej stracony czas. Czyta się je szybko i z zaciekawieniem. Idealne na jesienno-zimowe, długie wieczory podaczas pandemii!