Przekaz słowem i obrazem

Roma Ligocka, Róża. Obrazy i słowa, 2011

"Chcę samotności bronić. Samotność, najbardziej intymny, najbardziej własny stan naszej duszy, jest naszą siłą i naszym przywilejem. (…) Jesteśmy sami ze sobą przez większość naszego życia i wbrew pozorom jesteśmy do tego przygotowani." (s.70)

Miałam przyjemność spędzić kilka chwil z piękną, wrażliwą, delikatną i mądrą książką. Róża. Obrazy i słowa rozbujała mi wszystkie zmysły. Książka składa się z twórczości literackiej i malarskiej Romy Ligockiej. Wydana na kredowym papierze z oryginalną kolorystyką obrazów daje cudowne uczucie obcowania z czymś wyjątkowym. Przeczytała ją w ciszy nocnej, ale oglądać będę jeszcze długo i często. Myślę, że z tą książką spokojnie mogę rozpocząć jesień, czyli czas melancholii i poezji. Róża właśnie taka jest.

Znam twórczość Romy Ligockiej, kupując więc tę książkę nie spodziewałam się radosnych odkryć i optymistycznych fraz. Jej obrazy podobnie jak wszystkie powieści, które napisała, są przepełnione smutnymi wspomnieniami wojny i przeżyciami Holokaustu. Ligocka z każda swoją nową książką daje świadectwo, ocala od zapomnienia. W swoim malarstwie delikatnie, jakby zza mgły przywołuje do istnienia dawny żydowski świat. Z jej obrazów spoglądają wielkie, smutne oczy skrzywdzonych przez los postaci. Kryje się w nich tajemniczy duch przeszłości. Naprawdę są niesamowite. Przyciągają do siebie dziwną siłą i spokojem jednocześnie.

Książka zawiera fragmenty autobiograficznej prozy pisarki. Opowiada dużo o swojej rodzinie i minionych czasach. Zdecydowanie jednak najwięcej znajduje się tutaj przeżyć wewnętrznych, przemyśleń na przeróżne filozoficzne tematy i przepełnionych poezją sformułowań, po których pozostaje niedosyt. Warto zanurzyć się w świat Romy Ligockiej.