czwartek, 12 kwietnia 2018

Zagubiona w czaso-przestrzeni

Andrzej Sapkowski, Wiedźmin. Pani Jeziora, 1999



„Jestem Panią Światów, przypomniała sobie. Jestem Starszą Krwią, mam władzę nad czasem i nad przestrzenią. Jestem z krwi Larry Dorren.”



To już ostatnia kończąca wszystkie wątki część wiedźmińskiej sagi. To jednocześnie powieść pełna szalonej akcji i najbardziej spektakularnych literackich podróży w czasie jakie znam. Ciri w końcu ma okazję wykazać się swoimi wszystkimi wiedźmińskimi i czarodziejskimi umiejętnościami. Zdobywa świadomość swojej mocy i nieskromnie zaczyna jej używać. Staje się pełnokrwistą i charakterną bohaterką, która imponująco radzi sobie ze swoim przeznaczeniem.

Wojna w końcu dobiega końca, zarówno ta toczona przez wielkie mocarstwa jak i walka o Starszą Krew i potomka Cirilli. Nie oznacza to wcale, że Sapkowski obniża loty swojej prozy, gdyż aż do ostatniej strony nie opuszcza czytelnika strach o głównych bohaterów. Autor zwodzi wielokrotnie, coś wyjaśnia ale zawsze pozostawia małą tajemnice. Ciri uciekając z krainy Elfów, gdzie Król Olch wymarzył sobie z nią potomka, przemierza na czarnej klaczy w towarzystwie znanego z pustyni jednorożca czasoprzestrzeń. A w odległej przyszłości jej życie analizują z legend, ksiąg i malowideł pewna magiczka ze śniączką. To właśnie one pomogą przerwać błędne koło i wskażą wiedźmince odpowiednią drogę. 
W decydującej walce o odbicie czarodziejki Yennefer i uratowanie Cirii Wiedźmin traci całą swoją kompanię i to był właściwie jeden z najtrudniejszych dla mnie momentów. Ginie niezawodna łuczniczka Milva, niepokonany Cahir a na koniec nawet rozbrajająca wszystkich swoim poczuciem humoru Angoueme i sympatyczny wampir Regis. Na szczęście jeszcze na chwilę ocalał wierny Jaskier, który romansował w bajkowym królestwie Toussaint, ale też na niego kat ostrzy ostrze.
Mimo smutku z powodu końca sagi ostatnia scena pozostaje otwarta. Niesie lekki optymizm i daje nadzieje. To była fascynująca przygoda. A przed Ciri cała wieczność.
„Szum w uszach. Błysk i jasność. A potem ciemność.”

Cykl opowieści o Wiedźminie:
Ostatnie życzenie, 1993
Miecz przeznaczenia, 1993
Krew Elfów, 1994
Czas pogardy, 1995
Chrzest ognia, 1996
Wieża jaskółki, 1997
Pani jeziora, 1999

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz