Zachwyty poezją noblisty

 Grudniowy wieczór

Oto nadchodzę ja niewidzialny człowiek, może zatrudniony
przez wielką Pamięć żeby żyć właśnie teraz. I przejeżdżam obok

nieczynnego, białego kościoła - w środku stoi święty z drewna
uśmiechnięty, bezradny - jakby mu zabrano okulary.

Jest sam. Wszystko inne to teraz, teraz, teraz. Prawo ciążenia które nas

przyciska
do pracy w dzień i do łóżka w nocy. Wojna

przeł. Roman Kaźmierski

Tomas Tranströmer wciąż mnie poetycko zachwyca. W jego poezji jest wszystko! Jest zwykły człowiek, jest Bóg, są podróże, jest praca, przyjaźń i miłość a przede wszystkim mnóstwo muzyki. Dlatego myślę, że każdy znajdzie u szwedzkiego poety coś dla siebie, coś czym się zachwyci i o czym nie szybko zapomni. Pod warunkiem, że sięgnie po jego wiersze oczywiście. W tym roku ukazał się duży zbiór utworów Tranströmera „Wiersze i proza 1954–2004″. W końcu polscy wielbiciele poety mają wszystko w jednym tomie. W zeszłym roku po piętnastu latach od nagrody Wisławy Szymborskiej wreszcie znowu Nagrodą Nobla doceniono poezję!

Grudniowy wieczór pochodzi z 1972 roku i jest jednym z moich ulubionych utworów, choć bije z nigo dziwny smutek. Już sam tytuł wycisza i daje do zrozumienia, że jest zima, biało, przyroda śpi, cisza. Do tego jest wieczór, więc ciemno i mrok. Widzę przejeżdżającego na koniu, obok białego jak śnieg kościoła, mężczyznę. Zaraz się zatrzyma aby zajrzeć do środka, choć kościół jest zamknięty przez kraty w drzwiach dostrzega drewnianą rzeźbę. Zanim odjedzie chwilę poduma, wyciszy się i zastanowi nad życiem, nad sobą. Ostatnie słowo wiersza także mnie wprowadza w zadumę, karze spojrzeć na życie inaczej, przez pryzmat wspomnienia wojny.

Zawsze trudno mi interpretować poezję, jakbym nie mogła znaleźć odpowiednich słów do opisu emocji jakie wywierają na mnie wiersze. Z poezją Tranströmera jest jeszcze trudniej, nie umiem znaleźć nie tylko słów ale nawet formy interpretacyjnej. Jego wiersze są tak delikatne, że ledwo uchwytne, bije z nich prawda i przedziwne, niby oczywiste spostrzeżenie. Wciąż intryguje mnie jak w prosty sposób, piękną metaforą i oryginalnym zestawieniem słów można zadziwić czymś o czym wszyscy wiedzą ale czego nadal nie spostrzegają. Tak jak w tym krótkim deszczowym utworze.

Z roztopów  

Spadająca spadająca woda szum stara hipnoza.
Potok zalewa cmentarzysko samochodów, migocze
za maskami.
Chwytam się mocno mostowej poręczy.
Most: wielki ptak z żelaza żeglujący obok śmierci.

przeł. Roman Kaźmierski