„Podobno właścicielem huty był Niemiec. Gdy splajtował, zatruła go
tajemnicza choroba. Uważał, że jego ciało jest ze szkła, a dusza to pusty
kryształ. Nie można go było dotykać. Stąpał po ziemi bardzo ostrożnie. Każdy
krok wywoływał eksplozję lęków. Świat jeżył się ostrymi kantami, wystającymi
igłami, chropowatymi ścianami. Niemiec bał się, że może się potłuc, zarysować,
pęknąć, rozpaść na migotliwe opiłki, z których nigdy nie stopi się ponownie w
całość.”
(s.91)
W kilkunasty opowiadaniach zbioru Szklanej huty, Daniel Odija daje upust pisarskiemu
talentowi i pozwala sobie na pikantne opisy zaobserwowanej rzeczywistości. Opowiada
przeróżne historie ludzi, których spotykamy często na swojej drodze. Każdy z
bohaterów tej książki ma do opowiedzenia bardziej lub mniej ciekawą scenę ze
swojego życia, Odija natomiast ubarwia narracje typowym dla siebie krwistym lub
poetyckim językiem. Dzięki oryginalnemu stylowi i metaforom można jednak
zanurzyć się w ten świat z lekką przyjemnością. Nie wszystkie z opisanych
historii mnie zaciekawiły, przeczytałam je jednak rozkoszując się budowanym
przez autora klimatem narracji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz