Anatomia miłości

Anna Janko, Pasja według św. Hanki, 2012

Melancholia, która przychodzi potem, gdy gaśnie namiętność i przemija pożądanie – ta melancholia jest jak zgoda na śmierć.

 

Co jakiś czas muszę wystawić siebie samą na zewnątrz. Wystawić, aby się przyjrzeć, ocenić, złapać perspektywę.

 

Zakochanie jest jak sen o lataniu, a gdy się budzisz z niego, nie możesz uwierzyć w grawitację – wszystko znów ma swój ciężar, ty zaś pamiętasz dokładnie, jak to jest oderwać się od ziemi, ale to już po prostu nie działa.

Pożądanie to pragnienie przeniknięcia swoim istnieniem drugiego istnienia, przekroczenia granic mojości i twojości i połączenia ich mocnym szwem. Miłosne pożądanie to maszyna do szycia życia.

 

 

Jak dobrze, że poeci biorą się też czasem za pisanie książek. Pasję według św. Hanki czyta się jak we śnie, nie mogąc wciąż uwierzyć w każde kolejne uduchowione zdanie. Dzięki Annie Janko, znowu zaczynam wierzyć w piękno języka polskiego. Po powieściach Masłowskiej, Gretkowskiej, Karpowicza albo Witkowskiego zaczęłam już wątpić w estetykę współczesnej prozy polskiej. Książka Janko obok nich, to pod względem językowym prawdziwa perełka.

 

Długo wzbraniałam się przed tą pozycją, nie tylko temat wydawał mi się błahy i banalny ale nawet tytuł książki nie bardzo zachęcał mnie do czytania. Miłosny trójkąt, zdrada małżeńska, kochankowie, pokrzywdzone dzieci itp. Wydawało mi się, że biorę do ręki oklepany romans. Gdybym więc nie znała z poezji i felietonów w Zwierciadle nazwiska autorki, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po Pasję według św. Hanki. Na szczęście przeżyłam pozytywne zaskoczenie i przez dwa dni za sprawą niesamowitego stylu jakim została napisana ta książka, unosiłam się nad ziemią.

 

Tytułowa Hanka dokonuje rozrachunku swojego życia. Przewartościowuje wszystko i podejmuje szereg ważnych decyzji, które kilkakrotnie okazują się zbyt pochopne. Zanim po raz kolejny ułoży swoje życie przejdzie przez drogę pełną uniesień, rozpaczy i bólu. Mimo przewidywalnego końca, z przyjemnością czyta się drobiazgową analizę kobiecej psychiki, usprawiedliwiającą swoje wyrzuty sumienia i starającą się odpowiednio wyważyć z jednej strony macierzyństwo a z drugiej bycie kobietą. Rozłożone na najdrobniejsze cząstki uczucie miłości, nabiera tutaj dodatkowych sensów, nowych znaczeń i okazuje się być....najważniejszym w życiu! Jestem pod wielkim wrażeniem tego jak z wielokrotnie już przerabianego na różne sposoby tematu (zdrada małżeńska) można stworzyć książkę, pełną nowych spostrzeżeń.

 

Nie wiem czy to dobrze czy źle, ale może dzięki książce Janko, kobiety, które od lat trwają w nieszczęśliwym związku w końcu znajdą w sobie odwagę aby zawalczyć o swoje szczęście, zrozumieją, że życie ma wiele smaków i nie kończy się po czterdziestce!