Siła dobrej opowieści

Jakub Małecki, Dżozef, 2018

"Pomyślałem, że nie można bezkarnie wciąż w kółko żyć tylko zmyślonymi życiami. Że czytając wciąż więcej i więcej, człowiek w końcu musi oszaleć, bo nie da się zmieścić w głowie tyllu różnych historii i pozostać normalnym."

To dobrze napisana, zabawna powieść. Wznowiono ją w zeszłym roku, choć powstała osiem lat temu, czyli przed wielkimi sukcesami autora. Zaryzykuję stwierdzenie, że Dżosef to książka  o czytaniu i o mocy czytanych historii. Jakub Małecki przyzwyczaił czytelnika do faktu, że jego bohaterowie lubią książki. Tym razem przedstawia Grzesia, młodego chłopaka po szkole zawodowej z warszawskiej Pragi. Mama zmuszała małego Grzesia do czytania, czego wstydził się bardzo przed kolegami. Przed mamą też się wstydził, że to czytanie jednak mu się spodobało i nawet założył sobie kartę w bibliotece. Tak było kiedyś. Teraz Grześ trafił do szpitala ze złamanym nosem i musi spędzić dwa tygodnie w sali z dorosłymi mężczyznami, z których jeden jest zagorzałym fanem Josepha Conrada i nie przestaje czytać jego książek.

Pobyt w szpitalu diametralnie odmienił życie Grzesia, choć w punkcie kulminacyjnym prawie otarł się o śmierć. Jeden z szpitalnych towarzyszy zabiera go w podróż po swoim życiu przedstawiając demona, z którym walczy od dzieciństwa. Opowieść w opowieści plus fascynacja słowem pisanym. Małecki pokazuje, że czasami koniecznym staje się zatrzymanie w biegu i spojrzenie w głąb siebie. Nie będzie to łatwe, ale przyniesie dobre efekty. 

Jest to powieść wykorzystująca elementy fantastyki, groteski jak również grozy. Czyta się bardzo szybko i trzyma w napięciu. Podejmuje kilka wątków problematycznych. Dla mnie najważniejszym jest tragiczna biografia Józefa Korzeniowskiego, który jest tutaj w pewnym sensie dźwignią rozpędzającą cały dramatyzm sytuacyjny. 

"W życiu są tylko opowieści. Jedne trzymają nas słabiej, inne mocniej"